Gdzieś między cieniem, a światłem jest takie miejsce, gdzie słychać niesłyszalne i widać to,
co niewidoczne. Tam jest miejsce dla Nas. Nikt nas nie widział, a jeśli widział, to był jego ostatni widok,
jaki zapamiętał. Nikt nas nie słyszał, a jeśli, to znaczy, że umie słyszeć głos, którego nie ma.
Przechodniu, nie zatrzymuj się przed Tym domem, jest pusty a z otwartego korytarza wieje pustka i szarość.
Nawet jak wejdziesz nikogo nie spotkasz. Poczekaj na zaproszenie, poczekaj, może zostaniesz zauważony wśród szarej
masy cieni. Tylko od Ciebie zależy czy wchodząc zobaczysz pustkę i cienie lampy na ścianie, czy przywita Cię
gwar przyjaznych głosów.
Postępuj słusznie i bądź prawy, bądź uczciwy i miej dobrego Boga w sercu.
Dbaj o słabych i biednych, nie wywyższaj się. Nie potępiaj innych, żeby i Ciebie nie potępiono,
zrozum otaczający świat… Nie rób nic pochopnie, pomyśl i podążaj ścieżką, jaka każe podążać Ci serce
Twoje. Mów zawsze prawdę i żyj tak jakby ten dzień był ostatnim, jaki Ci został do przeżycia. Kieruj się
tymi dewizami, a pewnej ciepłej nocy, wędrując ulicami Minas, poczujesz dotkniecie ręki na swym ramieniu
i usłyszysz cichy szept. Którego nikt inny nie słyszy. Jesteś jednym z nas, choć o tym jeszcze nie wiesz.
—Wędrowcze—usłyszałeś głos żebraka siedzącego opodal wejścia do Siedziby Klanu.
—nie wchodź Tam, Oni nie przyjmują nikogo z ulicy, musisz dostać specjalne zaproszenie. Ile ja sie tu
na oglądałem, jak wielu weszło i słuch po nich zaginął. Nie ryzykuj. Lepiej poszukaj innego miejsca, tu jest hmmm…
jakby to ująć…tu jest inaczej to inny Świat, kusi ale tylko nielicznych, jest domem ale dla niewielu,
czy dla ciebie, to już na pewno nie moja sprawa.